ÜFLE NEFESİNİ NEYZEN

 

Üfle nefesini neyzen,

Toprağım tuza

Bakışlarım buza dönüşsün

Sen yak geç gönül ükemi…

 

Saçlarını savurduğunda küstüğün dünyaya

Tebessümünle meydan oku

Yeniden ayaklansın kahküllerin

Gülüşünde aydınlandan sokaklar…

 

Üsfle nefesini neyzen,

Hazır gitmeye meyilli ayaklarıma tak prangalarını

Ölüm özlemine ağlasın

İçimde büyüttüğüm kederlere

Bir muhtıra oku

Bırak bütün ağıtlar orada yansın…

 

Üfle nefesini neyzen…

Kulaklarımda büyüsün o büyülü sesin

Aklımı alıp gitsin hiç bırakmadan

Herkesi unutsun

Tek seni bilsin

Hatta  hiç tutma

Aşk olup üzerime devrilsin

Kaçarsam namerdim…

 

Dilime tuz bassalar

Aşka tahakküm eden zamanın pençesinde

Ağır bir yenilgidir özlemin

Gel desem

Bir bahane bulur yine gelmezsin

Üfle nefesini neyzen

Bari nefesin gelsin…

 

Adem Efiloğlu