ÜÇÜNCÜ GÖZ

 

Eski bir baharla 

Dağıtıyorduk yaprakları

Her yer gazel

Her yer toz toprak.

 

Ağlayan kelebekleri hizaya sokuyordu

Firari bir asker

Ve avurtlarını yere çevirmiş dalların

Gölgesine sığınıyordu ahşap bank

Kimsesiz iki sevgiliyi ağırlayarak…

 

Rüzgâra karışmış tiz çığlık

Sözlerini yudumluyordu

Nakarat tutuyordu sokaklar ardına

Kıvrana kıvrana koşuyordu yollardan

Eskimiş kaldırımlara…

 

İki en uzak köşesinde

İki yürek asılıydı bankın

Erkek gökyüzüne ağıtlar mırıldanıyordu

Eski bir alfabenin

En acılı kelimeleriyle

Gözyaşları toprağa sürur ederken…

 

Ölü bir bakışta

Önce hayalleri öldürdüler sessizce

Bedenin gölgesinde bitti sonsuzluk

Azrail’in kanatlarına sığındı hayat

Nefes nefese…

 

Âdem Efiloğlu