Akşamların ruhunu sağıyordu yıldızlar

Işıklar gözbebeklerimi yakıyordu

Ölüme çeyrek kalmışken

İki secde arasında nefesleniyorum aşkı

Gözlerimden rotasız kervanlar geçerken…

 

Yosunların yeşilinde

Şahlanan denizlerin mavisinde

Toprağın kahvesine

Ak güvercin olup çırpınıyor dudaklarım

Kıpırtısı felaket muştularken

Dağlar homurdanıyor halime

Öyle bir susmuşum ki

Duymuyorum…

 

Bir derin nefes bırakıyorum mumyalanmış hislerime

Yetim çocuklar tarıyor saçlarımı

Merhametimi kurban ediyorum gözlerine

Ve tükenmez bir tövbeyle süsleniyorum

Kilitli kapıların anahtarıdır ellerin

Yeniden say yapıyorum yitmişliğime…

 

Gözlerine yıldızlar çarptığında anlıyor insan

Acının geçtiği caddelerde boy verirken sevda

Nefes almak kadar müptelasın hayata

Sevmek kadar yasaklısın karanlığa

Hayat ayakların üzerinde durmak nasıl olsa…

 

Alfabeyi gözlerinden okurdum senin

Yokluğun hasretimin zebanisi

Sen denizlerin dalgalarında gülümserken denize

Bir dilim ekmek dilenir gibi

Kimsesiz ormanlarla ağladım her yağmurda…

 

Ah kaldırımların yanık izleri

Berrak sulara yazın unutulmuş  ismimi

Ezberler bozulsun ağlayan sözlerinizde

Kafdağının yalnızlığıyla

Ölü bir denizin yakınlarında

Sevdanın gözlerine gömün beni…

 

Âdem Efiloğlu