Alnımın ortasına kazınmış sızılar

 

Bilir misin

Yetim çocukların gözyaşları karıştığında toprağa

Toprak kıyametine ağlarmış

Bir toprak bilirmiş kadrimizi

Bir toprak…

 

Alnımın ortasına kazınmış sızıların

Karanlıklarından geçtim

Gülersem bile kahkahalarım ağlar benim

Beyaz bir kağıda

Karbeyazı düşer gözyaşlarım

Çünkü ben

Hem öksüz hem yetimim…

 

Kaderimi bağrımın ortasına bıçak gibi sapladılar

Habilin soluğunu içtim

Ölüm ayalarımda nöbet tuttu

Çilemize bulaştırdılar çocukluğumuzu

Gölgelerime saklandı isyanlarım

Tepeden tırnağa

Yapayalnız kaldım…

 

Merak etme

Kendine hükmünü kesmişliğim var

Ebede öykünmüşlüğüm

Yaşamak ve sevmek gibi büyük bir nedenim

İsrafilin suru üflemesini bekliyorum

Düğünüm diye…

 

Yetim çocukların gözyaşları karıştığında toprağa

Tarihin izleri silinir zamandan

Bir hicran yarası şahlanır damarlarımda

Öyle böyle değil cancağazım

Kaç zamandır böyle

Kendimle kavgadayım…

 

Adem Efiloğlu

 

Yorum Yapın

All fields marked with an asterisk (*) are required