Alnımın ortasına kazınmış sızılar
Bilir misin
Yetim çocukların gözyaşları karıştığında toprağa
Toprak kıyametine ağlarmış
Bir toprak bilirmiş kadrimizi
Bir toprak…
Alnımın ortasına kazınmış sızıların
Karanlıklarından geçtim
Gülersem bile kahkahalarım ağlar benim
Beyaz bir kağıda
Karbeyazı düşer gözyaşlarım
Çünkü ben
Hem öksüz hem yetimim…
Kaderimi bağrımın ortasına bıçak gibi sapladılar
Habilin soluğunu içtim
Ölüm ayalarımda nöbet tuttu
Çilemize bulaştırdılar çocukluğumuzu
Gölgelerime saklandı isyanlarım
Tepeden tırnağa
Yapayalnız kaldım…
Merak etme
Kendine hükmünü kesmişliğim var
Ebede öykünmüşlüğüm
Yaşamak ve sevmek gibi büyük bir nedenim
İsrafilin suru üflemesini bekliyorum
Düğünüm diye…
Yetim çocukların gözyaşları karıştığında toprağa
Tarihin izleri silinir zamandan
Bir hicran yarası şahlanır damarlarımda
Öyle böyle değil cancağazım
Kaç zamandır böyle
Kendimle kavgadayım…
Adem Efiloğlu