ÜZÜLME  LEYLA

 

Hercai gülüşüne, sakın gölge düşmesin,

Bu benim tükenişim, bitti üzülme leyla.

Şu yanan yüreğimiz, bentlerini aşmasın,

Ayrılık alev oldu,   tüttü  üzülme  leyla.

 

Nar olur kelimeler, belki bundan yanarız,

Kış ayında yanarken, yaz gelince donarız,

Söyle bana ey Leyla,   zemzemle mi yunarız,

Bu kadar çile dolduk, yetti üzülme leyla.

 

Desem ki haykırışım, bir düğüm boğazımda,

Kırık besteler çalar, şu tozlanmış sazımda,

İçim zemheri kışı, ölüm var ayazımda,

Hayat bizi mezara, itti üzülme Leyla.

 

Saadetin peşinde, seneleri devirdim,

Şaşırınca dümeni, her rotaya çevirdim,

Ölmeden öncesiydi, helvamızı kavurdum,

Kaderim acısını, kattı üzülme Leyla.

 

Âdemi dert sağıyor, şu kararan buluttan,

Hiç haber alamadım, beklediğim umuttan,

Şarkılar hüzün dolu, hem kemandan hem uttan,

Yüreğim vedaları, tattı üzülme Leyla.

 

Âdem Efiloğlu