“Ki o yarattığı her şeyi güzel yapan insanı (Hz. Adem’i) yaratmaya çamurdan başlayandır.” (Secde, 7)
Bir nidayla sarsıldı evrenin her köşesi
Her bir yana açıldı kudretin şemsiyesi
Melekler “Ol” hükmüne koşturarak uydular
Sözlerin en üstüne buyruğunu koydular
O mutlak yaratıcı evvelin ve ahirin
Ol dediği olacak mümkünü yok tehirin
Melekler su verdiler azar azar Türab’a
Zamanla mesnun oldu bürünürken esvaba
Birlikte çalıştılar toprak nefha karıldı
Rahmanın dilediği bir kıvama varıldı
Önce ayakları derken tüm vücut şekil buldu
Bu şekil yaratana galu beladan kuldu
Ayaklar karın derken oldu göğüs kafesi
Evet zaman geliyor Hak verecek nefesi
Sıra başa gelince melekler şaşırdılar
Kafa kafaya verip fikirler aşırdılar
Rahmanın huzurunda dizilip sıra sıra
Allah’ım bilemedik affet bakma kusura
Cennetin yüreğinde karıldı rüzgâr suyla
İçine zerk edildi insana has her huyla
Cennet bile şaşırdı görmedi böyle varlık
İşte böyle çamurdan var olacak insanlık
Zaman hızla geçmedi ağır ağır işledi
Her halin izdüşümü bu bedene işledi
Dönüp bir bak ey Âdem değişen tüm çevrene
Allah burdayım diyor şu kocaman evrene
Adem Efiloğlu