“Ki o yarattığı her şeyi güzel yapan insanı (Hz. Adem’i) yaratmaya çamurdan başlayandır.” (Secde, 7)

 

Bir nidayla  sarsıldı evrenin her köşesi

Her bir yana açıldı kudretin şemsiyesi

 

Melekler “Ol” hükmüne koşturarak uydular

Sözlerin en üstüne  buyruğunu koydular

 

O mutlak yaratıcı evvelin  ve  ahirin

Ol dediği olacak mümkünü yok tehirin

 

Melekler su verdiler azar azar Türab’a

Zamanla mesnun oldu bürünürken esvaba

 

Birlikte  çalıştılar  toprak nefha  karıldı

Rahmanın dilediği bir  kıvama  varıldı

 

Önce  ayakları derken tüm vücut şekil buldu

Bu şekil yaratana galu beladan kuldu

 

Ayaklar karın derken oldu göğüs kafesi

Evet zaman geliyor Hak verecek nefesi

 

Sıra başa gelince melekler  şaşırdılar

Kafa kafaya  verip fikirler  aşırdılar

 

Rahmanın huzurunda  dizilip sıra sıra

Allah’ım bilemedik affet bakma  kusura

 

Cennetin yüreğinde karıldı rüzgâr suyla

İçine zerk edildi insana  has  her   huyla

 

Cennet  bile  şaşırdı görmedi  böyle  varlık

İşte böyle  çamurdan var olacak insanlık

 

Zaman  hızla  geçmedi ağır  ağır işledi

Her halin izdüşümü bu bedene  işledi

 

Dönüp bir bak ey Âdem değişen tüm çevrene

Allah burdayım diyor şu  kocaman evrene

 

Adem Efiloğlu

Yorum Yapın

All fields marked with an asterisk (*) are required