KENDİNE MAHKÛM ŞİİR
Yılgın hüzünleri içsesime demliyorum
Terkisine atıyorum bütün şiir eskilerini
Dudaklarımın arasında imgeleri çözülmemiş sözcükler
Kollarımın kelepçe izi kadar kendine mahkûm
Yoluna eskittiğim şiirler…
Yüreğimden geçen anılara mendil sallıyorum
Yataklarını beğenmeyen duyguları
Ve mangalımda tutuşmayan yanılgıları
Sahilimde durulmayan dalgaları
Suya yazıyorum adınla birlikte
Zaman en büyük kavramlara meydan okuyor
Siliniyorlar hep birlikte…
Küreklerimi yosunlu nehirlere sürüyorum
İlkbahar yağmurlarıyla azgınlaşan derelere
Dalgalarıyla kabaran denizlere
Uğul uğul seslerine esir…
Sokakları yorgun şehirlere dönüyorum
Bitap göz kapaklarına sevda süreriz niyetine
Yaşamaya dair kendine mahkûm türküler söyleyerek
İçime çocuksu sevinçleri derledim
Alnımdan öptüm suda yansıyan resmimin
Dayadım yüreğime kulaklarımı
Aşka dair infaz sehpaları hazırladım
Bir umut öyküsü yazdım okursun diye
Finali neydi onu bile hatırlamadım
Sonra;
Kendine mahkûm ettim bütün şiirleri
Öldü yüreğimde aşkın
Bundan sonra geleme emi…
Adem Efiloğlu