KENDİNE MAHKÛM ŞİİR

 

Yılgın hüzünleri içsesime demliyorum

Terkisine atıyorum bütün şiir  eskilerini

Dudaklarımın arasında imgeleri çözülmemiş sözcükler

Kollarımın kelepçe izi kadar kendine mahkûm

Yoluna eskittiğim şiirler…

 

Yüreğimden geçen anılara mendil sallıyorum

Yataklarını beğenmeyen duyguları

Ve mangalımda  tutuşmayan yanılgıları

Sahilimde  durulmayan dalgaları

Suya  yazıyorum adınla  birlikte

Zaman en büyük kavramlara  meydan okuyor

Siliniyorlar hep birlikte…

 

Küreklerimi yosunlu nehirlere sürüyorum

İlkbahar yağmurlarıyla azgınlaşan derelere

Dalgalarıyla  kabaran denizlere

Uğul uğul seslerine  esir…

Sokakları yorgun şehirlere dönüyorum

Bitap  göz kapaklarına sevda  süreriz  niyetine

Yaşamaya dair kendine mahkûm türküler söyleyerek

 

İçime çocuksu sevinçleri derledim

Alnımdan öptüm suda yansıyan resmimin

Dayadım yüreğime kulaklarımı

Aşka dair infaz sehpaları hazırladım

Bir umut öyküsü yazdım okursun diye

Finali  neydi onu bile  hatırlamadım

 

Sonra;

Kendine mahkûm ettim bütün şiirleri

Öldü yüreğimde aşkın

Bundan sonra  geleme emi…

 

Adem Efiloğlu

Leave A Comment

All fields marked with an asterisk (*) are required