BÜYÜYEN KORKULARI GÖLGELERDİ MEVSİMLER

 

Gözbebeklerimde yanıp duran ışıklar

Gecenin içinde dans ettikçe

Ölümün gözlerine baka baka

Dağıtıp yapbozları

Birleştirirdim hayatımı

Kimseye aldırmadan…

 

Bir şafak erken ölürdü

Çözümsüz bilmeceler hezeyanında

Büyüyen korkuları gölgelerdi mevsimler

Üzerinden gelip geçen binlerce yolcu

Çiğnerdi bakışlarımı

Kulaklarımda sokakların uğultularıyla…

 

Geceyi ipe dizercesine

Sabaha ısmarlardık

Hani ay tutulsa

Vebalini taşıyamazdı yeryüzü

Çiçeklerin kokularında

Deniz kıyılara vurdukça ölürdü

İzlerdik uzaklardan…

 

Akıl sessizce tutulurken

Vuslat ölüm çığlıklarında

Başrole bürünürdü

Susardı saçlarını omzuna dökenler

En gaddar emellere

Sessiz kalarak…

 

Sözcüklerimle kurduğum saraylar

Senin zindanın olurken

Bakışlarını gömdükçe sızlanacak

Fitili tutuşmayan lambalar

Titrek alev muştusuna

Gülüşlerini gömerek…

 

Nice yağmurlar

Zemzem diye dökülür üzerimize

Hayatın zor yokuşlarında

İhanetin koynuna girenlere

Bir elif duruşu hediye ediyorum

Sefasını sürsün

Âdemin cennetinde…

 

Âdem Efiloğlu