ADAM VE KADIN 5

Adam;

Kartepe’nin ufkuna

Mavi siluetler çizdi elleriyle

Bir bir tutuşturdu içinin kıvılcımlarını

Her defasında kelimeleri koşuşturdu şiirlerinde

Mısralarına yosun kokusu bulaştıkça

Kıvırdı paçalarını

Yaşamın kıyılarında boy veren sevgiye

Ruhunu zincirledi

Ölümüne tuttu aşk diye kalbinin tam ortasından…

Kadın;

Yeminlerini uyuttu ücra bir köşede

Kalbinin çarpıntılarıyla nihayetsiz

Şiirler sıraladı yeniden

Dudaklarına aşk tebessümü sürdü

Poyrazın esintisinin önünde

Salındırdı eteklerini

Açtı yüreğinin atlasını

Aşk yeminlerini çiviledi…

Adam;

Elleri ayakları yüreğine kelepçeli

Yüreği aşkına meftun

Tutsaktı sevdasına

Yeni bir baharın beşinci evresinde

Yeşillendi hayatının sabahına…

Kadın;

İnatçı bir gurur takındı ansızın

Dinlemeden yaktı tüm gemileri

Nereden estiği bilinmez rüzgâra

Söyledi türkülerini

“Sus “ diliyle kapandı iç dünyasına

Hüzünlerini yeniden demledi…

Adam;

Şaşırdı ilkin

Konuştu kendi kendine soğuk duvarlarla

“Son sözleri sorulur idam mahkûmlarına” bile

İçinde fırtınalar kudurdu

Güneş bile isyan etti yeryüzüne…

Kadın;

Tılsımı bozulmamış gururuyla

İnadını süründürdü günlerce

Cesaretini kırdı aşk ekseninin

Ölümcül bir sevdanın

Kefenini dikti usul usul…

Âdem Efiloğlu

Not:(Sondan 1 önce)

 Meleklerle sözleştim

 Güneşi yeryüzüne indirdiler

 Ama senin bir bakışın kadar

 Aydınlatmadı dünyamı

Leave A Comment

All fields marked with an asterisk (*) are required