ŞİMDİ BİR ŞİİR D/ÜŞÜYOR PARMAKLARIMDAN

Şimdi bir şiir d/üşüyor parmaklarımdan

Harflerinde Kızıldeniz

Hatta buz maviyi içiyor kelimelerim

Fizan’da volta atıyor

Everest’te çığlık

Sanırım hep geç buluyor

Bizi pişmanlık…

Ateşi gördüğümde

İstiladaydı gözlerim

İrislerinde ağlıyordu bir kemancı

Aklımın sarhoş köşelerinde

Mey içe içe

Raksa duruyorduk…

Dudaklarımla yakaladığım yıldızlar

Dilimin ucunda samanyolu

Sözlerim ıslık ıslık

Venüs’e uzanıyordu

Ve geceler kanıyordu

Hilalin kızıllığından…

Ne ağlat

Ne acılara sar kimsesizliğimi

Değil mi ki bütün bitişler yitirilmelere

Ruhumda izi kalsın kimsesizliğimin

Yabana atılmış duygularımla

Kucaklayayım yalnızlığımı

Gel ben kaybolayım samanyolunda…

İlahi bir çağrı düşüyor kulaklarıma

Avuçlarıma bütün âminleri kondurup

Renklerin içinden çoğaltıyorum

Bana en çok yakışan siyahı

İzbe dokunuşlar yüzüyor sığ denizlerimde

Batan gemilerimin güvertelerinde

Genzime takılmış imdat çığlıkları

Cirit atıyor…

Umutsuz değilim asla

Karadeniz kadar akmaya meyilliyim dar boğazlardan

Gözyaşlarıyla beledim hafızamı

Unuttum

Aklımın oynadığı oyunlarını

Sonra Güneşi sana boyadım…

Sevda kurşunuyla vuruluşumu kutluyorum

Kara toprağa kapanıp yüzükoyun sevmeyi

Aşk tüketti bütün birikimlerimi

Artık kendi limanına demirledi duygularım

Senden önce ruhuna eşkıya bir adam vardı

Senden sonra hiç kimse…

K

A

L

M

A

D

I

Âdem Efiloğlu

Leave A Comment

All fields marked with an asterisk (*) are required