Adem Efiloğlu 16 Eylül 2024 Serbest Şiirler ŞİMDİ BİR ŞİİR D/ÜŞÜYOR PARMAKLARIMDAN Şimdi bir şiir d/üşüyor parmaklarımdan Harflerinde Kızıldeniz Hatta buz maviyi içiyor kelimelerim Fizan’da volta atıyor Everest’te çığlık Sanırım hep geç buluyor Bizi pişmanlık… Ateşi gördüğümde İstiladaydı gözlerim İrislerinde ağlıyordu bir kemancı Aklımın sarhoş köşelerinde Mey içe içe Raksa duruyorduk… Dudaklarımla yakaladığım yıldızlar Dilimin ucunda samanyolu Sözlerim ıslık ıslık Venüs’e uzanıyordu Ve geceler kanıyordu Hilalin kızıllığından… Ne ağlat Ne acılara sar kimsesizliğimi Değil mi ki bütün bitişler yitirilmelere Ruhumda izi kalsın kimsesizliğimin Yabana atılmış duygularımla Kucaklayayım yalnızlığımı Gel ben kaybolayım samanyolunda… İlahi bir çağrı düşüyor kulaklarıma Avuçlarıma bütün âminleri kondurup Renklerin içinden çoğaltıyorum Bana en çok yakışan siyahı İzbe dokunuşlar yüzüyor sığ denizlerimde Batan gemilerimin güvertelerinde Genzime takılmış imdat çığlıkları Cirit atıyor… Umutsuz değilim asla Karadeniz kadar akmaya meyilliyim dar boğazlardan Gözyaşlarıyla beledim hafızamı Unuttum Aklımın oynadığı oyunlarını Sonra Güneşi sana boyadım… Sevda kurşunuyla vuruluşumu kutluyorum Kara toprağa kapanıp yüzükoyun sevmeyi Aşk tüketti bütün birikimlerimi Artık kendi limanına demirledi duygularım Senden önce ruhuna eşkıya bir adam vardı Senden sonra hiç kimse… K A L M A D I … Âdem Efiloğlu You can share this post! Facebook Twitter Linkedin