BIRAK BENDE KALSIN
Oturdum seni düşündüm.
Bir cıgara tutuşturdum dudaklarıma.
Gidişin değil de,
İçimden gitmeyişin yakıyordu bağrımı.
Ben seni yazıyordum,
Şiir oluyordu işte.
En çok gözlerin uğruyordu şiirlerime.
Ayrılıyor, kavuşuyor, kavgalaşıyorduk.
Çok şey söyleyeceğim de,
Ezan sesleri yankılanıyor şehrimde.
Yutkunuyor içime susuyorum.
Dört elif miktarı feryadımın adı,
Acının geride bıraktıkları,
Bırak bende kalsın…
Cümlelerin başlangıçları hep zordur,
Nereye gideceğini kestiremezsin.
Onun için, aklım başımda bir andayım,
Kendimi tarif etmem gerekirse,
Güneşini kaybetmiş ışık gibiyim,
İnsan gölgesini bile unutuyormuş terk edildiğinde.
Unuttum,
Gölgemi de, beni de.
Şimdi sensizlikle yaşamaya mahkûmum.
Senin susuşların,
Senin bıraktığın acı,
Bırak bende kalsın…
O mahmur bakışlarına,
Çok şey söyleyebilirdim.
Dalgalı saçlarınla tırmanırdım hülyalara.
Nefesin uykumu böler,
Gelişin fırtınalar estirirdi yüreğimde.
Sözlerin alnımın çizgilerine işlenir,
Ölürdüm be ölürdüm sana!..
Gönüllüydüm gözlerinde,
Kefensizce gömülmeye.
Şimdi duyma,
Anlama,
Yaşanmış, yaşanmamış ne varsa,
Bırak bende kalsın…
Hep uzun fısıltılarla bekledim sabahları,
Sesin, nefesin, selamın,
Kalbime işlenen çiçek bahçeleriydi.
Özlem kokan bağrımda tomurcuklaşırdı vuslatın.
Oysa ben,
Kalabalık bir yalnızlık büyütürmüşüm içimde.
Hasıraltı ettiğim korkularım varmış,
Sol yanım zonkluyormuş durmadan,
Seni çıkar benden dediğim bir andayım şimdilerde.
Aldırmadın aldırma,
Nemi kaldı geriye,
Bırak bende kalsın…
Hayatın bize sunduğu anlamlar içinde,
Sığ denizlerde yüzdükçe anlıyor insan,
Büyük denizlerin güzelliğini.
Eski bir şarkının yitik notaları gibiyim.
Melodisi canhıraş bir çığlık.
Anlatamam,
Bırak bende kalsın sevgili.
Hoşça kal demeyi bile beceremezken,
Yıkılmış, kırılmış, viran,
Bırak bende kalsın bunca hezeyan.
Oysa
Bütün resimlerde üstüm başım… Sennn…
Sen görme,
Duyma,
Bilme istersen…
En iyisi bu aşktan geride ne varsa,
Bırak bende kalsın…
Âdem Efiloğlu
01 Nisan 2025
Saat: 13.21
