BENİMDİR GÖZLERİNİN İMLA HATASI

 

Zekeriya Efiloğlu’na;

 

Eşkıya yüreğinle düşlerimde gezersen

Düştüğünde takılıp durduğun anılardan

Kemiklerinden sökmek isterdin tenini

Gelen geçen yolcuları sen sanırdı gözlerim

Kelimeler  yasını  tutardı eriyen senelerin

 

Duygularının ateşi bürünürdü hüzne

Sen kendi  yüreğinin cerrahıydın

Ve kimsesizdin öksüz kalmış şiirlerde

O kadar derinden sarsılırdı çığlıkların

Tutan olmaz ellerinden deprem gibi düşerken

 

Yokluklardır aklında sıra gecesi

Duvarlarında şarkılarını söyler vakit

kokladıkça notalarını

Ölümün  gölgesine yazılır  seyir  defterin

Hani yokluğum kadar zavallıydım anladım da

Neden her seferinde kınalar yakılır gençliğine

Salası verilen vakitte

Omuzlarda taşınırken yılların

 

Kirpiğine konan sulu hırsızın işi bu

Çocukluğundan yanaklarına  hıçkırıklı hatıra

Müzmin bakışlarına aldırmadan yanağından süzülen

Üfleyince uçacak sandığın

Nasıl sevişiyor yanaklarınla  arsızca

Kimseye aldırmadan

 

Ruhunun menzilinde kopan fırtınaların vardı

Hammaddesi acı diyetini fazlasıyla ödediğin

Hayatın azılı çabasına adı düşen güruhi nalân

Latifedir toprağın rahmini eşelerken

Sıcaklığının bekâretini içinde saklayan

Kim ne derse desin

Gözlerinin belli iki imla hatası

 

Nasıl sevişiyor utanmadan yanaklarınla

Sevinirken huzur

Kederde acının izinin adı

Gözlerimden dökülen iki imla hatası

 

 

adem efiloğlu