BENİM ADIM GÖKKUŞAĞI

 

 

Ellerime bıraktığın ateşi tutuyorum

Yüreğimin gümbürtüsü

Ağır geliyor alevine

Aşk diye bir şey içiyorum  ellerinden

Renkler benzemiyor birbirine

 

Sana yağmurlar biriktiriyorum

Gri bulutlardan ödünç aldığım

Güneşle yıkayacağım gözyaşlarımı

Özgürlüğe açıldıkça kapıları

Renk cümbüşüne boyayacağım retinalarını

 

Sabah bir başka gülüyor gözlerin

Akşam bir başka

Aynada silueti yansıyor bedenimizin

Bildiğin ayna

Ya sana

Ya bana boyanıyor

 

Dilimde türküler söylüyorum

Islık ıslık dağlara

Bir vadide esir isyanlar

Bakışlarındaki ize sığınıyor

Sığırcık kuşları ağlıyor yanaklarında

 

En çok dalları yeşerdiğinde

Ömür sürüyor ağaçların giysileri

Mesela yeşiller gözlerine boyanıyor

Kahveler saçlarına

Ne çok toprak kokuyor tenin

Güneşi öpüyorken gülüşlerin

 

Binlerce kere

Düşleri koşturdum geleceğimize

Dokundukça ruhumun elbisesine

Horlanan mevsimlerde renk tuttuk

Ben mavi

Sen  hurma turuncusu

 

Seni beklerken

Dilime pelesenk yaptım o anı

Renk renk boyandım

Seni beklerken

Öldüm öldüm dirildim, yeniden her renkte

Bak sevdiğim

Ebem kuşağı gözlerim

Senin  için

Renkten   renge girmekte

Sakın umudunu yitirme

 

 

Âdem Efiloğlu