BEN BU EVRENDEN DEĞİLİM
Bir fotoğraf karesinde
Tebessümün yayılıyor yanaklarına
Saçların cihanı omuzluyor
Öldürücü bakışlarından geçiyor ömür
Gözlerin bambaşka dillerde konuşuyor…
Utanıyorum aslında biraz
Senin memleketinde ki kıştan
Buralarda ki sıcaktan
Ve senin karşında öylece
Şiirlerle baştan çıkmaktan…
Öyle derin bakıyorsun ki
Ellerinde dört mevsim
Eskiyor çiçekler
Evinin her köşesinde parmaklarının izi.
Biliyorum
Ayakların öteden beri
Hep çok sever denizi…
Dudaklarında âlem şiire susar
Tam karşında elleri pençe durur avuçlarım
Ne diyor gözlerim diye sorarsan
Mahzunluğunu gözyaşıyla gölgeler
Bağrımı delip geçerken
Aşk dolu mimiklerin…
Kelimeler girift bilmece olur
Dudaklarına susar tam bin asır
Kıvrılır kirpiklerimizde
Hesabı ödenmemiş eksiklikler
Ve içimizden geçip gider göç mevsimleri
Gülüşlerinin üstüne…
Belki bir şiirle ölürüm dizlerinde
Bütün kötü alışkanlıklarım
Seninle son bulur
Kim bilir
Birlikte ölürüz
Ben zaten bu evrenden değilim
Benimle gel sevgilim…
Âdem Efiloğlu