ÜMİT VAR

 

Her yok oluşa sarılıyorsa da sitemler,

Alışılagelmiş sıradanlıklar sarıyor,

Titreyen duada ki ellerimi…

Bitiyor dalgaların vurduğu sahil gibi,

Haykırışlarla, yürek yangınlığını yazdığımız kelimeler…

Gözyaşları ılık bir meltemin nezaretinde,

Kuruyor tenine değen tuzun himayesinde,

En derine dalıyor gözlerin…

Kirpiklerin yayından fırlayacak,

Değdiğinde parçalayacak bir ok oluyor…

Acısını sarmalıyorum, bir nefes çekiyorum sineme.

İsyana ramak, yumruğumu sıkıyor,

Kanatıyorum tenimi…

Bir Ahh! fırlatıyorum parçalanmış ciğerlerimin arasından,

Soluduğumuz uçsuz bucaksız dünyaya…

Yorgunluğa meydan okuyorum,

Duymuyor bedenimin ağırlığını ayaklar…

Hissetmiyor hiçbir acıyı,

Faturası erken kesilmiş canlar…

Her isyan saçlarımda beyaza değiyor,

Her beyaz ellerimden mezara çekiyor…

Ama biliyorum;

Her doğan güneş ısıtacak anasını sattığımın dünyasını.

Her doğan güneş ışıtacak bütün karamsarlığımı.

Her doğan güneşte neler doğacak,

Biliyorum bütün karamsarlıklara inat,

Hala ümit var,

Kaf dağının ardında olsa bile…

 

 

adem efiloğlu