SENİ SEVİNCE
Sustum kimseler bilmez, geçen seneler boyu,
Hep içime içime, aktım seni sevince.
Seviyorsa bir insan, değişmiyormuş huyu,
Artık duvarlarımı, yıktım seni sevince.
Varlığınla mutlanır, yokluğunda küserdim,
Gözlerinin mihrine, yüreğimi asardım,
Dağıtırdım dört yanı, yeller gibi eserdim,
Söylenmez nice acı, çektim seni sevince.
Gündüzlerim karıştı, gecelerim karıştı,
İçimdeki özlemler, birbiriyle yarıştı,
Şu öksüz yüreğimiz, hasretiyle vuruştu,
Aşkımızın büstünü, diktim seni sevince.
Zaman şirazem şaştı, vakit geçmek bilmedi,
Ağladım da kimseler, yaşlarımı silmedi,
Ölüyorum dedim de, gelen bile olmadı,
Gittim mezar taşımı, çaktım seni sevince.
Yaşıyorum günbegün, kıvranıp yana yana,
Kim çare bulabilir, kalbimdeki isyana,
Nasıl bir söz edeydim, yüzündeki hüsrana,
Uzaklardan uzağa, baktım seni sevince.
Söyle şimdi nereye, seller gibi akışın,
Âdemden beri vardı, âşıkları yıkışın,
Yıktın sevda evimi, veda eder bakışın,
Her güne gözyaşları, döktüm seni sevince.
Âdem Efiloğlu
- 07. 2024