SEN DÜŞÜME GELİNCE

 

“Sen düşüme gelince

Saçlarımda alaca

Düş çiçekleri açar

Topla demiyorum ey sevgili

Bir kere kokla yeter”  Emine BİLBEY

 

Sen düşüme gelince

Yarım rüyaları yakıyorum karanlığa

Kurumuş dudaklarımda tuz izi

Yalnızlığın doruklarında

Sessiz

Ve kimsesizim…

 

Sen düşüme gelince

Nefsimin gözbebekleri büyür

Kelimeler birer birer

Kefensiz gömülür kara toprağa

Sıfırın altında donmaya yüz tutar

Sessizlik…

 

Sen düşüme gelince

Sahillere kayalıklar düşüşür

Elleri dizinde bir çocuk üşür

Martılar kanatlarını savurur dalgalara

Köpüklerini saklar deniz

Ve ağlar gözlerim

Hayalini  görünce…

 

Sen düşüme gelince

Yosunlar taşları okşar

Kılıçlar paslanır kınında

Gemiler teğet geçer yalnızlığımı

Büyüyüp gider

Titreyen ellerimde ki çatlaklar…

 

Sen düşüme gelince

Bütün mısralar hezeyan

Anıları ince bir toz bulutu saklar

Namlunun ucuna sığınır vuslat

Sabahı eskiyen bir ana

Uyanamaz  yarınlar

 

Sen düşüme gelince

Kokunu bırak

Üstü kalsın yarınların.

 

Âdem Efiloğlu