ORTADOĞU

 

Her sabah namlu sesleri

Sokak sokak aşındırır hayalleri

Sanırsın yeryüzüne inmiş bulutlar

Tankların palet izinde

Geceler korkunun gölgesinde

Uykusuz geçmiştir

Bilmez hiç kimse

 

Hani iradesi kırılsa yalnızlığın

Çiçekler ekilecektir her iklime

Mesela artık çocuklar ağlamayacaktır

Tebessümle bakacaklardır annelerinin yüzüne

 

Ne firavun böyle zulmedecekti

Ne Musa’yı bekleyecekti hiç kimse

İnsan olmaya başarabilseydik mesela

 

Şu koltuk dedikleri

Sevdası güdümlü aşklar büyütür

Dikte edilmiştir hezeyanları

Heder edilir çoluk çocuk umutları

Ansızın zerk olan sarin gazıyla

 

Hangi defteri açsam

İhanet kokmakta bu coğrafya

Bu yüzden Rab’bine sığınmıştı Rabia

Bu yüzden çığlık çığlık ağlamıştı

“Babamı işitiyorum “ diye lamia…

 

Âdem Efiloğlu