ÖLÜMSÜZ VUSLAT

 

 

Ucube bir geceye

Nazire yaparız şiirle

Bir kahve molasının önsözünde

Nesli tükenir bağımlılığımızın

Kınarız birbirimizi

Esefle …

 

 

Ben ölüm kadar beyaz kokarım

Sen sonsuzluk gibi mavi

Dudaklarında sökün tutar renklerin seyri

Mor tebessümlere açılır nefesin

Ayaklarımızı öpmekteyken bulutlar

 

 

Ufkunu gözlerken dileklerimiz

Yarım kalındığında heveslere

Dillenir efkârı rüzgârın

Sarsar  bütün duyguları

 

 

Doğrusu

Yusuf şaşırdığında yolunu

Züleyha’ya ışık olmuştu ilahi aşk

Bu yüzden ölümsüz kaldı vuslatı

Bu yüzden ölümsüzdür anıldığında

Aşkın  adı

 

Nefret etti Mecnun Leyladan

Yüzüne baktığında

O nur-u aşkı görmediği an

Oysa

Cennet bilmişti  gözlerini  bir zaman…

 

Âdem Efiloğlu