KORKUNUN GÖLGESİNİ YİTİRDİĞİ YER

 

Mavi bir sandala

Siyah hayalleriyle bindi bedeni

Esrar bulaşan anlara

Papatyalar serperek dokunsun göğsüne istedi

Caddelerine kömür tozu bulanırken

Hep umut tütsüledi yılmadan

Bir umudu vardı

Dallarını kırmadan evvel

 

Uzaklara doğru asıldı küreklere

Uzaklar ne kadar gözlerine uzaksa

Her dalgada denize karıştı siyah tozları

 

Korkunun gölgesini yitirdiği yerdeydi

Rüzgâr yosun kokuyordu yüzüne vurduğunda

Ayaklarının altından akıp giderken  toprak

 

Biraz  daha asıldı küreklere

İnledi  kürekler gıcırdayarak

Kırgın  gelinciklerini çıkardı çantasından

Sonrasında  ayırdı yaprak yaprak

Serpti  maviliğin üzerine kırmızı kırmızı

Onlarca  kez avuçlayarak

 

Gözlerini soyundu göz kapaklarından

Ağlaya  ağlaya beyaz sarı papatyaları

Beyaz sarı papatyalara sordu

Seviyor  sevmiyor diye kopartarak

Seviyor  diye bittiğinde bir yaprak

Umut  aşıladı ruhuna

Bir yaprak papatyayı umut sayarak

 

Sonra içine döndü bakışları

Dinledi

Dinledi

Dinledi

He pi  topu ölüm sessizliği …

 

Âdem Efiloğlu

Leave A Comment

All fields marked with an asterisk (*) are required