KIRILDIĞI YERDEN KOPAR HER ŞEY

 

Ayaklarımda prangalarla taşıyorum

İflah olmaz düşüncelerimi

Gitgide ağırlaşıyor nefesim

Gökyüzünün mavisinde

Kanatlarını çırpan kuşlara öykünüyorum

Acından beslenen izbe ruhumun gölgesinde…

 

Hayallerim göğsümün kafesini zorluyordu

Geceyi iki bölüyordu karanlık

Bir tarafı hafakanlar bastırıyor

Bir tarafı tarifi imkansız kabzamallık

Mısralar sıraya giriyor teker teker

Ayaklarım horona dem tutuyor

Toprağa yağmak için…

 

Dalları kuruyan ağaçlara sarılıp

Gözyaşıyla suluyorum köklerini

Kırıldığı yerden kopar her şey

Yeter ki diyorum kırıldığı yer yüreğikler olmasın

Kalanı kopsun gitsin isterse

Kalanını toplayan zaman

Yaraları da sarar elbette…

 

Hayata masum bir tebessüm bıraktım

Yüreğimle baktığım evrene

Yarınlar için umudu muştuladım

Bilirim umut biterse

Hayat biter diye…

 

Adem Efiloğlu