KİMSE BİLMEZ

 

Ben bir  defa öldüm

Azrailin gözlerine baktığım zamanlardan geçip de

Mikailin süslediği evrenin yüreğinde açtım

Korku dolu gözlerimi

Kimse bilmez…

 

Hasretinin grizu patlamalarından

Alıp geldim gövdemi

Bildiğim en muhteşem lezzet

Vuslatındı

Kimse bilmez…

 

Yalnızlığımın yeknesak izlerinde

Üstü başı kir çocukluğumu

Yetimliğim ve hatta

Öksüzlüğüm ağladığım dizlerinde öldü gözyaşlarım

Kimse bilmez…

 

Şiirler arşınladığım sokaklarda

Mısralar boy verirken

Sabahlara kadar ağırlaşan kirpiklerimde

Zamanı astım  isminle

Kimse bilmez…

 

 

Nice zaman düşleri

Fırlatıp atmışlığım

Küs tuttuğum her vakte

Pas tutmuş hayallerimi  kurşunladığım

Bir namlunun ucunda uyukladığım var

Kimse bilmez…

 

Avulu sözler saklıyor şiir

Müebbet yazgıların infazına tanık

Yalnızlığın koynuna koşuyorum

Mekansız ruhumu kucaklayarak

Artık inadına tükettiğim sevdam var

Geçip giden hatıralarımda

Kimse bilmez…

 

 

Adem Efiloğlu