HERKES SUSTU
Herkes sustu;
Hani susmak büyük bir meziyetti tamam
Ama
Bir kadın hak etmediği ölüme vahşice uğurlanırken
Herkes sustu
Sus bile sus pustu…
Habil’in ölümü geldi aklıma
Suyu donduran
Zamanı döndüren acı
Yaşama sevincinin kursağında kaldı
Bütün hayallerinin ardından
Al şimdi oku gözleri tarihe yabancı
Habil’i bildin mi
Kabil’i bulursun bütün katillerin gözünden…
Betülün Kabil huylu oğlunun
Keskin bıçaklarında son nefesi verdi kadın
Katilin adı EVLATtı…
Zaman pılını pırtılını topladı annenin
Bir feryadın ardından bedelli göçtü ahrete
Bir anne anneliğin bedelini ödedi can ile…
Herkes sustu
Sus bile sus pustu…
Aklı uyuşan bir Kabil soyu
Zamanı içip kaybetti kendini
Evlatlarının gözleri önünde kıydılar
Melek yüzlü Selda’ya
Ağlayan bebeklerin dudaklarında dondu zaman
Kanayan gözyaşlarında uyudu vakit
Herkes sustu
Sus bile sus pustu…
Bir oğula emanet etti Vesile ana canını
Çekinmeden rehin aldı evlat isimli cani
Bilemedi anne
Evlat görünümlü bir caniydi yanında
Bilmem kaç tane saçma
Saplanıp durdu bağrına
Acının duvarları yıktığı demde
Herkes sustu
Sus bile sus pustu…
Şah damarımda zonklayan insanlık
Aynı değil bazılarıyla şükürler olsun
Aylin öğretmeni keserken zaman
Delik deşik hayalleri yıkıp geçti
Acımasız bir alev yaktı tenini
Acımasız bir vahşinin parmaklarıyla
Yeniden uyandı Kabil
Herkes sustu
Sus bile sus pustu…
Zamanın bütün acılarını kucaklıyorum
Emanetimiz kadınlar diyerek
Anamız, bacımız, eşimiz ve aşkımız diyor
Kim el kaldırırsa karşısında duruyorum…
Adem Efiloğlu