GÜLÜŞÜNLE DOLDURDUĞUM VAKİTLER
Martın on birinde
On sekiz yaşına giren tebessümlerde
İçinden en güzel gülen çocukları sevdim
Vazgeçmedim gözyaşıyla sulasam da toprağı
Dudaklarımda devrimler yaratan gülüşlerimden
Bütün ihtimallerden geçerken…
Servi gölgesinde aklımı hayale daldırıp
İçimde ölümsüz kuşları uçurdum sonsuza
Umudu kanatlarına beledim
Sensiz günlerin hezeyanına dem vuruyordum
Hasretini vuslat diye sardığım parmaklarıma…
Bir şarkı tutturuyordum dilime
Aşina olmuş bütün zamanlardan geçerek
“Elbet birgün buluşacağız” diye…
Zaman dudaklarıma dokunuyordu
Seni boyuyordu aynalarda ki siluetim
Anlamsız kalan bütün anları
Gülüşünle dolduruyordum
Biliyor musun?
Zaman biraz daha geçtikçe
Adem Efiloğlu