GÜLÜŞÜNLE DOLDURDUĞUM VAKİTLER

 

Martın on birinde

On sekiz yaşına giren tebessümlerde

İçinden en güzel gülen çocukları sevdim

Vazgeçmedim gözyaşıyla sulasam da toprağı

Dudaklarımda devrimler yaratan gülüşlerimden

Bütün ihtimallerden geçerken…

 

Servi gölgesinde aklımı hayale daldırıp

İçimde ölümsüz kuşları uçurdum sonsuza

Umudu kanatlarına beledim

Sensiz  günlerin hezeyanına dem vuruyordum

Hasretini vuslat diye sardığım parmaklarıma…

 

Bir şarkı tutturuyordum dilime

Aşina olmuş bütün zamanlardan geçerek

“Elbet birgün buluşacağız” diye…

 

Zaman dudaklarıma dokunuyordu

Seni boyuyordu aynalarda ki siluetim

Anlamsız kalan bütün anları

Gülüşünle dolduruyordum

Biliyor musun?

Zaman biraz daha geçtikçe

Adem Efiloğlu

Leave A Comment

All fields marked with an asterisk (*) are required