EY HAYAT
Hayallerim bile ölür,
Yıldızlar sönerken gökyüzünde,
Aşkımı en dipsiz pencerelerden sallandırırım.
İçim soğur,
Uğru bir ayrılık düşer aklıma,
Gönlüm yangın yeridir,
Ve aklım duman duman.
Bakma sen bana, deli dumrul kafam.
Aslında,
Tanımam gölgem kadar bile seni.
Ağır mısın ey hayat…
Gözyaşıyla ıslanmış sokaklarda büyüdüm,
Acının kol gezdiği caddelerde,
Çaresizliğin dizlerime çöktüğünü hatırlarım,
Tüllenmiş gecelerde böldüm uykumu,
Ruhumu dindirdiğim zamanların içinde.
Sustum ben de herkes gibi,
Sıra bana da geldi,
En acı türkünü söyledin,
Kahır mısın ey hayat…
Solgun yüz resimleri çiziyorum tuvale,
Bir bir sönmüş bütün renkler,
Eskimiş sevinçlerim,
Boynunu bükmüş ruhumdaki çiçekler,
Yarınların hüznünde tükendi umutlarım.
Yüreğim cam kesiği cümlelerle kıvranırken,
Yalan mısın ey hayat…
İçim yana yana ağlardım,
Çığlıklarımı vurdular asit kuyularında.
Hiçbir kervan geçemedi yalnızlığımın kıyılarından.
Söndüremedi hiçbir iklim arzularımı.
Kaybolduğum hiçliklerde bile hiç olmadım,
Ben yanmışım ama sen,
Yanmamışsın ey hayat…
Söylesene,
Şu yalan dünyada kimler yanar derdine,
Öksüz çocuklar gibi zamanlarım,
Huzuru istila edilmiş gözyaşı gecelerinde,
Bencil çocuk ağlamaları kadar sahipsizim,
Vurdumduymaz koca dünya,
Acımadan devam ederken dönmeye,
Vicdansızsın ey hayat…
Çocukca düşüncelerimi hapsettiler yalanlara,
Vurdular özgürlük güvercinlerimi kanatlarından.
Kime kaldı dün üstüne söylenen safsatalar,
Kime kaldı yalanlar.
Yıkılınca üstüme üstüme şehirler,
Bölündü mevsimler.
Tarumar olurken hayatım,
Talan mısın ey hayat…
Kimine gurbet türküleri söylettin,
Kimini boğdun çil paralara,
Yavrular koparıldı candan, ağladı analar.
Yine de yaşadın sen,
Bütün hezeyanların ortasında,
Anlamadı kimseler,
Karmaşıksın ey hayat…
Kimi şiire yazdı,
Kimi kadehlere,
Şişelerin dibinde bulandı beyinler.
Sigara dumanında gözler sislendi.
Ayrılık türküleri melodisinde atılan her zar.
Ve suçsuzca,
Yağlı urganlarda tükendi masum canlar,
Anlamsızsın ey hayat…
Âdem Efiloğlu
