DİLRUBA  1

 

Tükenir  birer birer, umut  dediğin  vaha,

Karanlığa  yatalım, uyanmadan sabaha,

Yaşamamın  gayesi,  sonuç  bulmadan  daha,

Sormadan niçin neden, susalım mı Dilruba.

 

Kederlerin  tek sıra, dizildiği  bir anda,

Gülmelerin  suç  diye, çizildiği bir anda,

Bahtımın  kara  diye, yazıldığı  bir anda,

Duyguları  yok  sayıp, asalım mı Dilruba.

 

Sonrasız  bir  gecede,  demleyerek efkârı,

Her  şeyi  savurarak, yok  edip yoğu varı,

Söyle şimdi sonunda,   kime bunun zararı,

İçimize  kan zehir,  basalım mı  Dilruba.

 

Savurdu  kader bizi, cümleler  ölü  doğdu,

Esir kaldık zamana,  her zulüm bizi boğdu,

Sanırsın kutuplardan, saçlarıma kar yağdı,

Üstünde  rüzgâr olup,  eselim mi Dilruba.

 

Karanlıklar boyardı,   gözlerinin rengini,

Gözlerin  bulur muydu gün gelirde dengini,

Vuslatın gölgesinde, yaptığım aşk cengini,

Merhamet göstermeden, keselim mi Dilruba.

 

Acısan da aldırmam,  yüreğim taşa döndü,

Baharlar güme gitti, her mevsim kışa döndü,

Firar etti duygular, bir dağda kuşa döndü,

Aklımı sıfırladım,  hayat en başa döndü,

Âdemin feryadını,  kısalım mı Dilruba.

 

 

Âdem Efiloğlu

 

Dilruba: Gönül kapan, gönül alan.

 

Leave A Comment

All fields marked with an asterisk (*) are required