DERVİŞ İLE KANARYA 3 SON

 

Yürekler sığ denizlerde öldü

Artçıl kuşlar parçaladı benlikleri

Sıfatsız kalırken isimler

Kaşları çatıldı bütün vesikaların

Kelimeler tahayyülsüz

Şiirler mesnetsiz kaldı…

 

 

Uzakları sebepsizce giyindi kanarya

Bakışları daimütecelli

Kalbi kurşun

Göçebe gönlünü telkin ederek söylendi

“Maksat Sultan olmaktır tek bir obaya,

Hey Derviş sevginize mazhar olan

Ne ilk ve belki de son nisa benim

Kan damlayan gözlere acı katarken…

 

 

Derviş kırgın suladı çiçekleri

“Gönül nasıl gönülse

Kime han ola

Her nesneye gerekseydi hanımız

Haramiler nice ola

Derim  ki

Gönüle düştüğün yerde

Olmayı  bilmek ayrı

Kalmayı  bilmek ayrı

Bilesin güneş ayrık göndermiyor

Işıklarını…”

 

 

Kelimeler tutuşunca bir anda

Ahval-i özetledi kanarya

“Ne bir yer ne bir makam

İstemedik  Adem’den

Vermeyi  isteyenden

Bize  bir mabet düştü

Bilmem kaç bin yıllık firaktan

Sevdaya nifak düştü…”

 

 

Kelimeler tarumar

Ve şehirler talan

Hakkın kudretiyle parçalayalım sevdayı

Dilsiz yıkılan düşlere sebep

Fecrin çırpınışında

Parmakların suçu

Kanatlarına dokunmak

Gitmeden sakın

Göğün sırrını kimselere verme…

 

 

Bir milyon kelam gözlere düştü

Kırıldı asa

Mihraptan taştı sözler

Yıkıldı hengâm-ı seher

İnfilak etti yürek

Tükendi maye-i ömür

Vuslatı tabuttan buldu Derviş

Lal sürüp dudağına

Yol verdi kanaryaya…

 

 

Âdem Efiloğlu