DEM NAME

 

Susmayın şiirlerim, yağmur olun yel olun,

Damıtsın toprak sizi,  yüreğine indirsin,

Lal-ı ebkem ağzıma,  her mısrada dil olun

Neşteri derin vurup, acıları dindirsin

Ay bile üşür işte, ben altında donarken,

Kolay mı mecnun olmak, aşk peşinde yanarken.

 

Söylesene bir kere, vuslat ihtimal midir,

Uyanır mı yüreğim, o muhteşem sabaha,

O ağlayan gözlerin, yokluğumda lal midir,

Düşer mi uğru uğru, dualar birgün aha.

Sakın ha mesafeler, olmamalı mesele,

İnandım her sabahta, beklediğim visale.

 

Bu bekleyiş yoruyor, benimle üşür zaman,

Süzülür gözyaşlarım, dökülür birdenbire,

Yitmezse elbet umut, an’a dönüşür zaman,

Akıtırım dert etme, dertleri bir nehire.

Tırnağımı geçirip, rüyaları uyuttum,

Çünkü ben her rüyayı, içtinaba eş tuttum.

 

Susarak konuşuruz, şiirlerde  sözlerde,

Boğazın  sularında, Martılar bile sessiz,

Bin umudu besledim, aynada ki yüzlerde,

Vuslatın ateşini, seyrederek nefessiz

Güneşi solduranlar, acıtsa da tenimi,

Yıldırmaz bir an olsun, yaşamak nedenimi.

 

Şu ayarsız tarihin, içinde talih sensin,

Varsın bütün geçmişim, silinsin izlerinde,

Sen beni son nefese, götürecek nedensin,

Ağlarım utanmadan, kıvrılıp dizlerinde,

Velhasıl ey Ademi, aşk yürekte ağırdır,

Onu da taşıyacak, şu sendeki bağırdır.

 

Âdem Efiloğlu