ÇANAKKALE ŞEHİTLERİNE

 

Tarihin sinesinde, destanlar yazan ülkem,

Nereye baksam zafer, hem de yazılmış kanla.

Mevzu vatan olunca, şehadettir tek ilkem,

Korkuları kul eder, koşarız heyecanla.

 

Günlerden Çanakkale,  alev alev parlıyor,

Seddülbahir sırtları, kana boyandı yine.

Durmuyor haç sürüsü,  sabrımızı zorluyor,

Düşünmedi bir Mehmet, dönecek mi evine.

 

Işırsın bağrımızda, adın Çanakkale’dir,

Işık  ışık tarihe,  not düştük  destanını.

Bilmeli bütün dünya,  bu geçilmez kaledir,

Sabırla akıllara,   kazıdık her anını.

 

Her yerden vururlardı, bükülmüştü belimiz,

Hem fakirdik hem açtık, ama onurluydu halk.

Sadece hak uğrunda, titriyordu elimiz,

Seslendi Çanakkale, ey yurdum ayağa kalk.

 

Şu koskoca âlemde ruhları şad neferin,

Şahittir Cennetlerde, aşkla akan o ırmak.

Bir daha der bir daha, şehadete seferin,

O ruhu  ilahide, kolay mı  şehit olmak.

 

Baş kaldırdı milletim,  ana  , bacı ,ihtiyar,

Yankılandı boğazda ,Allah’u ekber sesi.

Nerede hürriyet var, güneş orada doğar,

Kulaklarında şimdi, Mehmedimin nefesi.

 

Bir hilal parlıyordu, gökyüzünde yıldızla,

Kan bulanan denizde, yansıyordu bir bayrak.

Püskürttük hainleri, hiç yılmadan o hızla,

Her bakış Çanakkale, düşmana inen mızrak.

 

Seddülbahir Conkbayır, bizlerin zafergahı,

Seyyitlerin Hakkının, isim yazdığı yerler.

Cennetin kokusunun, almıştı düşman  dahi,

Mermisiz düşmanını, böyle boğduğu yerler.

 

Kan yağar Çanakkale, bulutlardan semadan,

Vatan kokan her insan, bu yağmurda ıslanır.

Uyumuyor hiç düşman, saldırıyor durmadan,

Ezilir gücümüzle,  belki böyle uslanır.

 

Hiçbir kalem hiçbir güç, yetmez seni  anlatsın,

Çanakkale dünyayı, ışığınla  uyandır.

Duymayan kulakları, eze eze çınlatsın,

Seni hiç  bilmeyeni,  zaferinle utandır.

 

 

Âdem Efiloğlu