BIRAK HAYALLERİ VURSUNLAR
Abartısız bir çığlıktı gülüşün
Hatırlıyorum da
Dudakların dağları devirir
Tebessümün Venüs’ü kıskandırırdı
Haylaz çocuklar edasında
Kopup düşen kayalıklarda
Salınıp dururdu ihtişamın…
Nihayet bir akşama âşık olurdu gözlerin
Yeditepenin herhangi birinde uğurlarken güneşi
İçinde yeniden uyanan
Umudun bitmeyen ateşi
Bırak hayalleri vursalar bile
Ne olur vuslatı çok görme…
Biçimsiz bir rüyanın içinde
Uçsuz bucaksız çöllere düşerdik
Ayaklarımızda parçalanmış papuçlar
Topuklarımızda geride bırakılmış anılar
Senden önce geçip giden zaman
Senden sonra uçuşup duran kum zerreleri
Hepsi aynı
Sen yoksan…
Adem Efiloğlu