BIRAK BİLDİĞİM GİBİ ÖLEYİM

 

“Üşüme

Kapıyı kapat

Önünü ilikle yalnızlığının”

 

Diyerek başladım söze

Bu yüzden

Yırtık bir mektubu

Rüzgâra sundum

Avuçlarımı yaladı

Islak ıslak

 

Parçalandım diye hayıflandım

Yeniden ve yeniden

Dağıldım evrene

 

Bir parçam samanyoluna düştü

Bir parçam körfeze

Bir parçam esir kaldı

Karadeniz’de

 

Bıraksaydın

Ölümde nazire etmezdim

Bildiği gibi ölürdü

Cümlelerim

 

Zaten eksik sevişlerin

Dokunmalarından

Arındı bedenim

Öpseydin alnından kelimelerin

Öpmedin

 

Duydum kefenimi hazırlamışsın

Neden yalan yere ölüm sıfatları giyindin

Ve her gün o cümlelerinde yeniden öldürdün güneşi

Hani sen Âdemin için ölürdün/ölümsüzdün

Bıraksaydın bari

Ben bildiğim gibi ölürdüm gözlerinde…

 

Âdem Efiloğlu