BIRAK BENDE KALSIN

 

Cümlelerin başlangıçları hep zordur sevgili

Nereye gideceğini kestiremezsin

Onun için aklım başımda bir andayım

Şimdi sadece dinle beni

Senin susuşlarının depremi bırak bende kalsın

 

O mahmur bakışlarına çok şey söyleyebilirdim

İçimde yarattığı girdabında nefessizce ölürken

Renk desenleriyle oruç tutan zamanın içinde

Gönüllüydüm adı kimsesizlere çıkan bir anda

Sevişlerinin rengine kefensizce gömülebilirdim

Şimdi duyma kirpiklerin okları  bırak bende kalsın

 

Hep uzun fısıltılarla bekledim sabahları

Sesin, nefesin, selamın

Çöle dokunan çiçek bahçeleriydi

Özlem kokan bağrımda tomurcuklaşırdı vuslatın

Kalabalık bir yalnızlık büyütürdüm içimde

Aldırmadın aldırma özlemin bırak bende kalsın

 

Hasıraltı ettiğim korkularım var

Bu sıra ne çok tebelleş oldular

Hele şu sol yanın zonklaması

Bırakmayacak sanırım yakamı

Hani seni çıkar benden dediğim andayım

Nemi kaldı geriye bırak bende kalsın

 

Hayatın bize sunduğu

Anlamlar içinde

Sığ denizlerde yüzdükçe anlıyor insan

Büyük denizlerin güzelliğini

Eski bir  şarkının yitik notaları gibiyim

Melodisi canhıraş bir çığlık

Sözleri  bırak bende kalsın

 

Bırak bende kalsın sevgili

Hoşça kal demeyi bile beceremezken

Yıkılmış, kırılmış, viran

Bütün resimlerde üstüm başım …Sen

 

Sen görme

Duyma

Bilme istersen…

 

Âdem Efiloğlu