Bilmedin

 

Benim şiirlerim, en büyük ahım,

Aşkımı yoluna, serdim bilmedin.

Sabır firar etti, nedir günahım,

Acılara merhem, sürdüm bilmedin.

 

Gündüz gece oldu, sen yine yoktun,

Bu denli içime, ne zaman aktın,

Öksüz mısralarda, ne kadar çoktun,

Gönlüme aşk diye, sardım bilmedin.

 

Sevdiğimsin sana, sitem edemem,

Affettim her şeyi, kinde güdemem,

İnan bana asla, kötü söz demem,

Hatan varsa bile, kördüm bilmedim.

 

Ne söylenir artık, bir aşk bitince,

Hayat yalnızlığa, seni itince,

Aklında ayrılık, sözü tütünce,

Çağlayan sel idim, durdum bilmedin.

 

Bize yol göründü, veda dedi aşk,

Ağlayan iki göz, etmez artık meşk,

Gönül sarayında, yıkılmıştır köşk,

Ömrümü uğruna, verdim bilmedin.

 

Firakın urgandır, boynumu boğar,

Parçalar hüzünler, bağrıma yağar,

Bilmem ki sen yoksun, gün nasıl doğar,

Ecelim elinden, derdim bilmedin.

 

Sevdiğim dediğim, sensiz öksüzüm,

Ayrılık deyince hiç, yoktur sözüm,

Kadere mahkûmum, gülmüyor yüzüm,

Kendimi yollara, vurdum bilmedin.

Sen idin Âdem’in, yurdun bilmedin.

 

Âdem Efiloğlu