Bari Sen Gel

 

Ömür kar beyazı düşüyor saçlarıma,

Umutların ötesinde sızılar,

Alfabemi tükettim yoluna,

Artık insafa gel…

Hiç kimseler gelmese de

Bari sen gel…

 

Tövbenin kapısına  kalbimi kazdım

İnat etme öksüzlüğe

Göğsümüzden havalanırken sevda kuşları

Ne çok şeydir sevmek  bilebilene

Ne çok şeydir sevmek uğrunda

Her şeyini verebilene…

 

Daima  söyledim fısıltı kuşlarına

Moraran dudaklarım

Dağınık düşerdi uykularıma

Gözlerinin ağırlığı düştükçe omuzlarıma

Üzerime  yürüdü gökyüzü

Kalbi çalınan zamanlarda

 

Her  mesele  aşka  dair

Aramaya  tevessül edene  yazık

Beklemekle  geçiyor ömür

Yazık

Duaların içinde bulduğum huzur

Bari  sen gel…

Hiç kimseler gelmese de…

 

 

Âdem Efiloğlu