BANA

Yeryüzü cennetimse, bu cennette hurisin,

Ödüldür uyandığım, senle her sabah bana.

Yemyeşil gözlerinle, yaşadığım dünyada,

Sensiz yaşamak aşkı, en büyük günah bana.

Bu mecnun hallerimin, anlamı yok diyorsan,

Bilmemişsin aşkımı, yazıktır eyvah bana.

Ben senin ekseninde, tutuşan meşaleyim,

Seninle turladığım, ateşler segâh bana.

Fıtratım yüzündendir, böyle sessiz oluşum,

İçinde yaşadığım, kederlerim ah bana.

Sen kalbimin hurisi, ruhumun ışığısın,

Yüreğime saldığın, izin nişangâh bana.

Döner mi sanıyorsun, bu evren bu yıldızlar,

El ele tutuşmadan, yandığım semah bana.

Ne büyük kıyamettir, olmadığın vakitler,

Fukara yüreğime, acısın Allah bana.

Ben sana meyletmişim, sana inha olmuşum,

Rabbim ayrılıkları, vermez inşallah bana.

Ne söylesem eksiktir, yetersiz kelimeler,

Bu ölüm uykusunda, sana intibah bana.

Gözlerinin içinde tüm, cihan oynaşırken,

Sinende uyuduğum,  duygular ferah bana.

Ne mümkün senden, ayrı bir yüreği taşımak,

Yokluğunun cezası, kusursuz ıslah bana.

Eza eden sen isen, talibim acılara,

Âdemi durduramaz, milyonca fersah bana.

Âdem Efiloğlu