BABA

 

Hangi kapıyı çalsam acımasızca yüzüme kapandı baba

Beni kaybolan yetimlerden bildi herkes

Cevapsız kalan sorularımda

Yetimliğim yanaklarımda kan kızılı durdu hizaya

Rüzgâra seslendim

Alın çığlıklarımı babama götür diye.

 

Yıkılmıştım

Cümleleri sahipsiz meczup bir iniltiyle

Yaşlı kaldırımlara düştüm.

Tek dilek hakkımdan vazgeçip

Yaşamayı seçiyordum

Bir umut feveranıyla.

Hayat sensizliği de öğretiyor baba

Etimi lime lime doğruyor gerçekler

Ama vazgeçmiyorum

 

Sevginin öldüğünü gördüm gözlerinde baba

Bir duanın dudaklarımda kıvrandığını

Gözyaşlarımın sözcüklerime karıştığına şahit oldum

Yumruklarıma tevazu  giydirdim

Ölmeden önce öldüm defalarca

Sen yetimlik nedir bilir miydin ki hiç baba

 

Şefkatine  dilenciydim

Ruhumda büyüyen insanlığım

Eksikliğinle sızlandı bir ömür boyu

Adaletinin bozuk kantarında

Taş kalbin dönüp de bakmadı yüzümüze

Artık beklemiyorum gülen gözlerini

Saran kollarını

Evlatlarıma saklıyorum senin yapmadıklarını…

 

Ah baba

Adamlık edasıyla boy verdiğin sokaklar biliyor gerçekleri

Konuşmayan duvarlar

Ve şahitlik edip susan insanlar

Her şeyden önemlisi

Allah biliyor.

Ben de artık seni havale ettim Allah’a…

Hoşça kal…

 

 

Âdem Efiloğlu